تنهایی پر هیاهو _ بهومیل هرآبال

چقدر روزها می تواند زیباتر باشد وقتیکه تنها جایی که افکار می تواند هدفش را بسازد, مغز انسان باشد و هرکس بخواهد عقاید را له کند مجبور به فشردن سرهای انسانها باشد.

***********

من می توانم با خودم کنار بیایم چون هرگز بی کس نیستم؛ من فقط به شکل ساده ای تنها هستم؛ در انزوای به شدت شلوغ خود زندگی میکنم؛ یک آدم تا ابد بی قید و به نظر میرسد که ابدیت یکی از روزهای من باشد.

***********

من میتوانستم ببینم که تا چه حد حق با ریمباد بود وقتی نوشت که جدال روحی به دهشتناکی هر جنگ مسلحانه ایست. من می توانستم معنای سخنان سنگدلانه ی مسیح را بفهمم که میگفت "من برای آوردن صلح نیامده ام مگر بوسیله ی شمشیر"

***********

پس از او خواستم تا مرا ببخشد بدون این که بدانم چرا! اما این هم قسمت من بود؛ تقاضای عفو و بخشش! من حتی از خودم برای چیزی که بودم طلب بخشش میکردم, از چیزی که سرشت و طبیعت من بود.

***********

من حال راهبانی را داشتم که وقتی فهمیدند کوپرنیک قوانین کیهانی جدیدی را کشف کرده است و این که زمین مرکز جهان نیست دست به خودکشی گروهی زدند؛ آنها نمی توانستند جهان را متفاوت از چیزی که تا آن زمان در آن زندگی کرده بودند تصور کنند.

***********

تا وقتیکه درهم نشکسته ایم, آنطور که باید سرشت واقعیمان را نشان نمی دهیم.

***********

هرچیز زنده ای دشمن های خود را دارد ولی غم و اندوه جهان تا ابد خودش را سرپا نگه میدارد

ذهن نوشته های یک دیوانه...