ساندویچ ژانبون- چارلز بوکوفسکی

از راهرو و از ساختمان خارج شدم و توی پیاده رو ایستادم. هنوز صدایش را می شنیدم"جو! جو! کجایی، جو!"

جو نمی آمد. نمی شد به آدم ها اعتماد کرد. هر طور حساب میکردی باز آدم ها ارزش اعتماد کردن نداشتند.

***********

نصفی از دفتر با ماجرهای بارون فن هیلمن پر شد. نوشتن در مورد بارون حس خوبی می داد. هر آدمی به کسی احتیاج دارد. وقتی کسی دور وبر نباشد، باید خودت کسی را بسازی، و او را شبیه کسی کنی که باید باشد. این کار مسخره بازی و خود را گول زدن نبود. مسخره بازی و خود را گول زدن این است که آدم به زندگی اش ادامه دهد در حالی که کسی مثل بارون دور رو برش نیست.

***********

کلمات احمقانه نبودند، کلمات چیزهایی بودند که مثل یک ملودی می توانستند در ذهن آدم زمزمه شوند. اگر آن ها را بخوانی و خودت را به جادویشان بسپاری، می توانی بدون درد زندگی کنی، با امید، بدون این که مهم باشد چه اتفاقی برایت می افتد.

***********

تورگنیف آدم خیلی جدی ای بود، ولی بیشتر مرا به خنده می انداخت چون روبه رو شدن با یک حقیقت برای اولین بار می تواند خیلی بامزه باشد. وقتی حقیقت کس دیگر، عین حقیقت تو باشد، و اصلا انگار آن حرف را برای تو گفته، فوق العاده است.

***********

مشکل اینجاست که همیشه انتخاب تو از بین دو تا بد است، مهم هم نیست که کدام را انتخاب کنی، هر کدامشان ذره ای از تورا می خورند، تا آنجا که دیگر چیزی باقی نمی ماند. بیشتر آدم ها در بیست و پنج سالگی تمام می شوند. و بعد تبدیل می شوند به ملتی بی شعور که رانندگی میکند، غذا میخورد، بچه دار می شود و هر کاری را به بدترین شکل انجام می دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری که آن ها را یاد خودشان می اندازد.

***********

کل بساط دانشگاه خیلی ملایم و لطیف بود. هیچ وقت به تو نمی گفتند آن دنیای واقعی بیرون از تو چه انتظاری خواهد داشت. آن ها فقط یک مشت مباحث تئوری توی کله ات می چپاندند و هرگز نمی گفتند کف خیابان ها چقدر سفت و دردناک است. واقعا یک دانشجو ممکن بود خودش را در مقابل زندگی تباه کند. کتاب ها آدم هارا سوسول بار می آوردند. وقتی قرار بود کتاب را زمین بگذاری و سراغ زندگی واقعی بروی، آن وقت می فهمیدی دانشگاه واقعا هیچ چیز بهت یاد نداده است.

ذهن نوشته های یک دیوانه...